Jakie są skuteczne metody leczenia anoreksji, umożliwiające powrót do normalnego życia?

Anoreksja to bardzo ciężka choroba, która dotyka wiele młodych osób. Narażone na nią są szczególnie nastoletnie kobiety, które pragną dopasować się do środowiska i sprostać wysokim wymaganiom kulturowym. To choroba psychiczna, której efekty można zaobserwować fizycznie. Anoreksję można i trzeba ją leczyć, choć droga ta jest długa i trudna. Wymaga wsparcia najbliższych i stałej opieki lekarskiej.

Anoreksja restrykcyjna, czyli głodówka

Zaburzenia odżywiania charakteryzują się brakiem apetytu i unikaniem przyjmowania jakichkolwiek posiłków. Szybki spadek wagi i energii, wypadanie włosów i zębów, to tylko niektóre konsekwencje zjadania organizmu przez samego siebie. Przesadnie chude osoby postrzegają się w zakrzywionym zwierciadle, stąd problem z zauważeniem, że coś jest nie tak. To też odpowiedź na pytanie, dlaczego takie osoby nie zgłaszają się do lekarza. One po prostu nie widzą siebie takimi, jakimi są. Wychudzonymi, z obwisłą skórą, podkrążonymi oczami. To otoczenie, rodzina, najbliżsi najczęściej sygnalizują problem, przez chorego tak silnie wypierany.

Anoreksja bulimiczna

Rozpoczyna się tak samo, jak anoreksja restrykcyjna, jednak ciągły głód sprawia, że chory zaczyna kompulsywnie się objadać. Poczucie winy i niemożność utrzymania pokarmu w żołądku (uczucie przejedzenia) sprawiają, że osoba chora zmusza się do wymiotów. Z tego powodu, że cierpiący na tę odmianę anoreksji spożywają duże ilości jedzenia, trudniej jest zauważyć chorobę komuś postronnemu. Leczenie anoreksji, w tym przypadku najczęściej rozpoczyna się od zgłoszenia się osoby chorej po pomoc. Ta nie radząc już sobie z ciągłymi wymiotami i koniecznością stosowania środków przeczyszczających, zaczyna szukać realnego wsparcia i możliwości wyjścia z błędnego koła choroby.

Jak leczyć osoby chore na anoreksję?

Uświadomienie chorej osobie, że wygląda inaczej, niż sama myśli, jest kluczem do rozpoczęcia skutecznego leczenia anoreksji. To powinno odbywać się pod kontrolą lekarza, który może zalecić środki farmakologiczne. Wszystko zależy od stopnia choroby i stanu, w jakim znajduje się pacjent. To bardzo indywidualna sprawa, jednak to, co wspólne, to długi czas trwania procesu zdrowienia. Terapia trwa od trzech do pięciu lat, trzeba się też liczyć z nawrotami choroby. Tę walkę trzeba jednak podjąć, gdyż zaprzestanie jakichkolwiek działań, w przeważającej większości przypadków prowadzi do wycieńczenia organizmu i śmierci.