Diagnozowanie białaczki. Jakie są najpopularniejsze metody?

Badania prowadzące do postawienia diagnozy białaczki mogą być różne. Początkowo wykonuje się morfologię krwi, a następnie przechodzi się do badań bardziej specjalistycznych. Jak się wykrywa białaczkę?

Prawidłowe zdiagnozowanie raka krwi to proces wieloetapowy i dość skomplikowany. Jest jednak niezwykle istotny, ponieważ to właśnie precyzyjne określenie rodzaju i typu białaczki, a także rozpoznanie jej charakteru – ostrego lub przewlekłego – wpływa na decyzję o jej leczeniu. Otrzymane w wyniku odpowiedniej, rzetelnej diagnozy szczegóły pozwalają na ostateczne rozpoczęcie odpowiedniej terapii.

Morfologia krwi z rozmazem

Badanie morfologiczne krwi z rozmazem jest podstawowym badaniem diagnostycznym, dzięki któremu można wykluczyć bądź potwierdzić obecność zmian nowotworowych w organizmie.

Jeżeli we krwi pacjenta stwierdza się nadmierną ilość leukocytów, czyli białych krwinek, wówczas możemy podejrzewać białaczkę. Można ją podejrzewać także wtedy, gdy ich liczba jest mniejsza niż powinna, a do tego mniej jest także innych typów krwinek takich jak erytrocyty i trombocyty.

Gdy wyniki morfologii wskazują nieprawidłowości, należy wykonać rozmaz krwi. Rozmaz krwi pozwala wykazać obecność tzw. komórek blastycznych.

Pobranie szpiku kostnego

Próbki szpiku kostnego pobierane są zazwyczaj z mostka lub z talerza kości biodrowej za pomocą biopsji. Zabieg nie trwa długo – od kilku do kilkunastu minut i przeprowadza się go przy znieczuleniu miejscowym.

Uzyskany w ten sposób materiał biologiczny badany jest pod mikroskopem Pozwala to określić stosunek liczby blastów, czyli komórek nowotworowych, do prawidłowych komórek krwi. Jeżeli ich liczba przekracza 20 proc. – wówczas stwierdzana jest białaczka. Więcej o diagnozowaniu białaczki przeczytasz na stronie https://www.dkms.pl/pl/bialaczka.

Znakowanie molekularne – technika FICH, PCR i badania cytogenetyczne

Kolejną metodą stosowaną w diagnostyce białaczki jest tzw. metoda znakowania molekularnego. Dzięki niej, zamiast całego kodu DNA bada się jedynie fragmenty, które mogą być przyczyną nowotworu. Metoda ta dzieli się na dwie techniki – technikę FISH i PCR.

Technikę FISH wykorzystuje się do określania położenia konkretnego genu w chromosomie. W tej metodzie wykorzystywany jest fakt, że DNA jest komplementarne, a więc jego druga nić jest lustrzanym „odbiciem” pierwszej. Wobec tego tworzy się komplementarną nić, a następnie łączy z barwnikiem. „Wyznakowane” fragmenty, czyli geny, porównuje się z prawidłowym położeniem dzięki czemu można odnaleźć mutację w genie.

W przypadku techniki PCR można powielić nieskończoną liczbę danego fragmentu DNA. To sprawia, że można ustalić czy określony gen występuje w genomie i ocenić czy w jego strukturze zaszła mutacja.

Badania molekularne sprawiają, że można dzięki nim tworzyć leki celowane do konkretnej mutacji.